Άννα Τσουλούφη-Λάγιου – Επικαλύπτοντας και Αποκαλύπτοντας – Τυφλή οργή! Μαύρο Πανί (από τα μάτια στο λαιμό μέχρι και τη κοιλιά μου)
Για να κάνω το έργο Επικαλύπτοντας και Αποκαλύπτοντας παίρνω σαν σημείο εκκίνησης την κατάσταση της κατάποσης ενός ξένου σώματος - την προσφορά της Μάρβα Αρσανιός - και του ξεράσματος του μη χωνεμένου φαγητού –υλικό το οποίο προσπαθώ να οικειοποιηθώ ξανά και ξανά μέσα από κάθε δράση που κάνω, δηλαδή τις κουρτίνες που η Μάρβα απαλλοτρίωσε από το ξενοδοχείο Κάρλτον στην Βηρυτό, και μου έστειλε με το ταχυδρομείο.Μεταφράζω το κύριο σημείο της παρέμβασής μου στη δουλειά της Μάρβα σε πρακτική επανακαθορισμού της φύσης των παραπετασμάτων. Μετατρέπω τις κουρτίνες σε πραγματικά αλλά και σε συμβολικά αντικείμενα τοποθέτησης ορίων, είτε μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου, είτε σαν εναπομείναντα αντικείμενα κουλτούρας της νεωτερικότητας, τοποθετημένα ή παραγόμενα σε τόπους και από τόπους που πλέον αποτελούν σύγχρονα μνημεία και μοντέρνα ερείπια, που χαρακτηρίζουν τις δύο Μεσογειακές Πόλεις.Φωτογραφίζω τρία σημεία που σχετίζονται άμεσα με τις κουρτίνες, σε τρεις διαφορετικές μεριές της Αθήνας που χαρακτηρίζονται από νεωτερικά στοιχεία της μεταφορντιστικής περιόδου του καπιταλισμού: στον Πειραιά, το εργοστάσιο υφασμάτων ΑΙΓΑΙΟΝ (κατεξοχήν τόπος παραγωγής και σήμα κατατεθέν μιας εποχής που ανθούσε η οικονομία, τώρα παρατημένο στην εγκατάλειψη, μεγαλοπρεπές μέσα στην αίγλη που αποπνέει το αρχιτεκτόνημα από τόνους μπετόν αρμέ), στην Αγία Παρασκευή, το εσωτερικό του σαλονιού της Βίλας του Αλέξανδρου Ιόλα (ένας «σύγχρονος Παρθενώνας», σύμβολο της χλιδής και της υπερβολής του υλικού πλούτου και της μοντέρνας τέχνης, που σχετίζεται πιο άμεσα με το ξενοδοχείο Κάρλτον), το κτήμα Τσαλαβούτα στην πρώην βιομηχανική ζώνη του Περιστερίου (ένα κενό οικόπεδο και χώρος πρασίνου, που ενώ αποτελεί ιδιωτικό χώρο νομικά, χρησιμοποιείται σαν δημόσια, κοινόχρηστη περιοχή της γειτονιάς μας), περιοχή που αλλάζει και από χώρο εργασίας της εργατικής τάξης, τώρα πια, σιγά-σιγά εξωραΐζεται και αποκτά χαρακτήρα αστικής κατοίκησης.Παρόλο που τα παραπετάσματα από τη φύση τους επικαλύπτουν, σε αυτή την περίπτωση μεταφορικά αποκαλύπτουν την σε διαμόρφωση ταυτότητα των τριών διαφορετικών περιοχών της Αθήνας που προσπαθώ να αγκαλιάζω με τον φωτογραφικό φακό. Τα παραπετάσματα επανα-δραστηριοποιoύν τους τόπους με αυτόν τον τρόπο, μεταφέροντας τα στον εκθεσιακό χώρο, δίνοντας έμφαση στις ιδιαιτερότητές τους.Τελευταία και πιο σημαντική παρέμβαση στο έργο της Μάρβα είναι η γλυπτική εγκατάσταση “Τυφλή οργή! Μαύρο Πανί (από τα μάτια στο λαιμό μέχρι και τη κοιλιά μου)” που συνοδεύει το έργο ανιμέισιον της Μάρβα “I 've heard stories I - Nora Says” για τον βίαιο φόνο που συνέβη στο ξενοδοχείο Κάρλτον, ένα καθαρά αφηρημένο εικαστικό έργο τοποθετημένο στον εκθεσιακό χώρο αυτούσιο. Αυτή η γλυπτική εγκατάσταση που χρησιμοποιεί τις ίδιες κουρτίνες, ίσως να αποτελεί την μεταφορά της σεξουαλικής ενέργειας που εκλύεται μέσα μας κατά τη διάρκεια έντονου θυμού που μας κάνει τρελούς, τυφλούς από οργή, ή αλλόφρονες σε κάθε περίπτωση. Μεταφρασμένη, αυτή η ενέργεια μπορεί να καταλήγει να είναι η αναπαράσταση μιας εκσπερμάτωσης, μιας λίμνης δακρύων, ενός καταρράκτη, ή απλά της έκλυσης ενός χείμαρρου εσωτερικής ενέργειας.Σημ. Η δράση στην Βίλα Ιόλα έχει την αρχή της στην κινητοποίηση της Ομάδας Φιλοπάππου της οποίας και είμαι μέλος, πάνω στο ζήτημα Ιόλα για το οποίο έχουμε ξεκινήσει έρευνα εδώ και ένα χρόνο, και αποτελεί ένα κομμάτι αυτής της ενεργοποίησης.
Τις φωτογραφίες συνοδεύει το παραληρηματικό κείμενο της Ταξιαρχίας Verpeilt:
Τα εγκαταλειμμένα εργοστάσια, τα βομβαρδισμένα κτίρια, οι μικρές βιοτεχνίες, τα αυθαίρετα σπίτια, οι αποθήκες, τα τηλεοπτικά στούντιο, οι λεηλατημένες βίλες… Στον Πειραιά της ανθούσας βιομηχανίας μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, στη Βηρυτό τη σπαραγμένη από τον εμφύλιο πόλεμο και τη σύγκρουση της Χεζμπολά με τον ισραηλινό εισβολέα, στο Περιστέρι, δίπλα από τον τέως ποταμό Κηφισό και σήμερα δρόμο υψηλής κυκλοφορίας, στην Αγία Παρασκευή, προάστιο των ανερχόμενων μεσαίων στρωμάτων της δεκαετίας του ‘80 και του ‘90… Τα ερείπια της αποβιομηχάνισης, των μαχών, του μικροαστικού ονείρου, του καλλιτεχνικού παραληρήματος… παράθυρα που χάσκουν, σίδερα που προεξέχουν, οπλισμένο σκυρόδεμα, γκράφιτι, ξερά δέντρα, σκόνη, ακαθαρσίες, άνθρωποι και μηχανήματα που πηγαινοέρχονται νευρωτικά… Κλωστοϋφαντουργία «Αιγαίον», από το 1924 ένα από τα «καμάρια» του Πειραιά, αλυσίδα παραγωγής, εργατικοί αγώνες, οικογένεια Καρέλα, Εθνικός, κουρτίνες και υφάσματα για ευρεία κατανάλωση μιας μικροαστικής τάξης που προσπαθεί με το λευκό να κρύψει το συνήθως μαύρο και ενίοτε γκρίζο μιας ζωής που περνά από μεσοπολεμική κρίση, κατοχή, εμφύλιο, χούντα, μεταπολιτευτικές ελπίδες, απογοητεύσεις της «Αλλαγής»… Βηρυτός, το άλλοτε Παρίσι της Ανατολής, Φατάχ, Σάμπρα και Σατίλα, Μαρωνίτες, Σουνίτες, Δρούζοι, πολιτοφυλακές, παγιδευμένα αυτοκίνητα, γειτονιές χωρισμένες, Χεζμπολά, ισραηλινοί βομβαρδισμοί, με τις πολύχρωμες κουρτίνες των πολυτελών ξενοδοχείων να προσπαθούν να κρύψουν την απόγνωση επιλογών, αυταπατών, μίσους, ανέχειας, πλουτισμού, οραμάτων και διαψεύσεων… περιοχή Τσαλαβούτα, Περιστέρι, δίπλα στο ποτάμι που δεν υπάρχει πια, τώρα η άσφαλτος μεταφέρει εμπορεύματα, αυτοκίνητα, μηχανές, φορτηγά, το παν στον ύστερο καπιταλισμό η κυκλοφορία και μάλιστα όσον το δυνατόν ταχύτερη, τηλεοπτικά στούντιο, αποθήκη χονδρεμπορίου βιβλίων, μικρές βιοτεχνίες ενίοτε και μεταναστών που μικροαστικοποιούνται με γοργούς ρυθμούς, αυθαίρετα τώρα πια νομιμοποιημένα μιας εργατικής τάξης άλλοτε περήφανης, συγκρουσιακής και τώρα καθισμένης στην τηλεόραση να περιμένει κάποιους άλλους (ποιους άραγε;) να βγάλουν το φίδι από την τρύπα… Βίλα Ιόλα, υψηλή τέχνη και αρχαιοελληνικό μεγαλείο, ένας πλάνητας, sui generis ατζέντης, που παίζει στο χρηματιστήριο της τέχνης ακριβώς την εποχή κατά την οποία η τέχνη γίνεται μαζικό προϊόν και μπαίνει στα σπίτια μιας μεσαίας τάξης καθαρής, υγιούς, χαρούμενης, που δεν διστάζει από τη μια πλευρά να αρπάζει και να ιδιοποιείται όποτε της δίνεται ευκαιρία οτιδήποτε θεωρεί πολύτιμο, ενώ από την άλλη κραυγάζει για τα λεηλατημένα μάρμαρα της κάθε άλλο παρά δικής της αρχαιότητας… Οι κουρτίνες κρύβουν ένα φτωχικό μέσα που το φωτίζει η τηλεόραση, από ένα σκουριασμένο και σκονισμένο έξω που το διαπερνούν τα γαυγίσματα των αδέσποτων σκύλων, τα ουρλιαχτά των απεγνωσμένων παιδιών, οι κόρνες των αυτοκινήτων, οι ήχοι των κινητών τηλεφώνων, το βουητό της λεωφόρου και των κλιματιστικών… Ο πόλεμος της αλλαγής παραγωγικού μοντέλου χάθηκε για μια ακόμη φορά προς όφελος των αφεντικών, ο μεταφορντισμός της ευελιξίας και της επισφάλειας κυριαρχεί στην ελληνική παραγωγική διαδικασία, η «ψωροκώσταινα» που εκμεταλλεύεται χιλιάδες μετανάστες, που επενδύει στα βαλκάνια, εκεί φτιάχνει τώρα πια τα μεγάλα εργοστάσια, αρκετά «παράδοξα» όχι στο βομβαρδισμένο και χάσκων Σαράγεβο, ποιος θυμάται τον εργοστασιακό συνδικαλισμό της δεκαετίας του ’70, ίσως ούτε η γερασμένη άκρα αριστερά, στον Πειραιά κυριαρχεί τώρα πια το λιμάνι με τον τουρισμό του, τα κότερα, τις high class ψαροταβέρνες, μόνο στο Πέραμα οι δολοφονίες των εργατών στο βωμό του φθηνού κόστους θυμίζουν πως ναι, υπάρχει ακόμη εκμετάλλευση και υπεραξία, ενώ στην Τσαλαβούτα το σημερινό πρότυπο είναι η αειθαλής «ντίβα» γεμάτη πλαστικό που η φωτογραφία της «κοσμεί» την είσοδο των στούντιο του Extra Channel, ο «Απόλλων» που διακινεί σαν ο ήρεμος θεός της τάξης το εμπόρευμα βιβλίο, οι μικρές βιοτεχνίες που οι ιδιοκτήτες τους ονειρεύονται το νέο Πόρσε Καγιέν και οι μετανάστες δούλοι τους το παιχνίδι κρίκετ του κυριακάτικου απογεύματος στο αυτοσχέδιο γήπεδό τους μέσα στα σκουπίδια, οι σχιζοειδείς έλληνες προλετάριοι του 21ου αιώνα που δείχνουν με υπερηφάνεια αλλά και με άγχος τις πιστωτικές κάρτες, ενώ άλλοτε κράδαιναν με τιμή αλλά και φόβο τη συνδικαλιστική ή την κομματική ταυτότητα, τα μικρά διάφανα πάρκα που τα ελάχιστα δέντρα τους περιβάλλονται από τσιμέντο, αυτό το ίδιο τσιμέντο που επιβλητικό, ανίκητο, αποτελεί το βασικό και αδιαφιλονίκητο υλικό των μοντέρνων Παρθενώνων της μητρόπολης Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικής, με το μάρμαρο να δεσπόζει πλέον μόνο σε μέρη όπως η εγκαταλειμμένη και ρημαγμένη βίλα ενός τον οποίο πολλοί λοιδορούσαν όταν ζούσε αλλά έσπευσαν να καρπωθούν τη συλλογή του από έργα τέχνης και όχι μόνο τη στιγμή του θανάτου του, κακέκτυπα πειρατών που τουλάχιστον για τον εφήμερο πλούτο τους έπαιζαν το κεφάλι τους… Και ενώ τα καλάσνικωφ της Χεζμπολά υψώνονται στον αέρα, οι σύριοι πράκτορες, οι παλαιστίνιοι καμικάζι, οι νομιμόφρονες στρατιωτικοί, οι ισραηλινοί κομάντος, οι λιβανέζοι επιχειρηματίες, οι μουσουλμάνοι, οι χριστιανοί και οι άθεοι, κάνουν περατζάδα στο λιμάνι της Βηρυτού, περιμένοντας τη νέα σπίθα, τη νέα έκρηξη, τη νέα τρύπα… Υπάρχουν πάντοτε οι κουρτίνες που τραβιούνται για να κρύψουν ένα βλέμμα, ένα φως, μια ελπίδα, μια απογοήτευση, μια εγκατάλειψη, μια άρνηση, μια κατάφαση, μια επιλογή, μια ήττα… Είτε οι κουρτίνες είναι του «Αιγαίον» που κλείνει, είτε του πολυτελούς ξενοδοχείου της Βηρυτού που γκρεμίζεται, είτε του διώροφου στην Τσαλαβούτα που απλώς ανασαίνει, είτε ενός αρχοντικού που περιμένει να ενταχθεί στον κερδοσκοπικό κύκλο της αγοράς ακινήτων, οι άνθρωποι που τις βάζουν ή τις βγάζουν, τις ανοίγουν ή τις κλείνουν, τις σκίζουν ή τις ισιώνουν, τις καθαρίζουν ή τις βρωμίζουν, τελετουργικά, ρυθμικά, νωχελικά, βιαστικά, είτε σ’ αυτή ή σε κάποια άλλη γλώσσα, κάποια στιγμή καταλαβαίνουν πως τελικά η «ζωή δεν είναι απλώς έκθεση, μωρό μου…»
Τις φωτογραφίες συνοδεύει το παραληρηματικό κείμενο της Ταξιαρχίας Verpeilt:
Τα εγκαταλειμμένα εργοστάσια, τα βομβαρδισμένα κτίρια, οι μικρές βιοτεχνίες, τα αυθαίρετα σπίτια, οι αποθήκες, τα τηλεοπτικά στούντιο, οι λεηλατημένες βίλες… Στον Πειραιά της ανθούσας βιομηχανίας μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, στη Βηρυτό τη σπαραγμένη από τον εμφύλιο πόλεμο και τη σύγκρουση της Χεζμπολά με τον ισραηλινό εισβολέα, στο Περιστέρι, δίπλα από τον τέως ποταμό Κηφισό και σήμερα δρόμο υψηλής κυκλοφορίας, στην Αγία Παρασκευή, προάστιο των ανερχόμενων μεσαίων στρωμάτων της δεκαετίας του ‘80 και του ‘90… Τα ερείπια της αποβιομηχάνισης, των μαχών, του μικροαστικού ονείρου, του καλλιτεχνικού παραληρήματος… παράθυρα που χάσκουν, σίδερα που προεξέχουν, οπλισμένο σκυρόδεμα, γκράφιτι, ξερά δέντρα, σκόνη, ακαθαρσίες, άνθρωποι και μηχανήματα που πηγαινοέρχονται νευρωτικά… Κλωστοϋφαντουργία «Αιγαίον», από το 1924 ένα από τα «καμάρια» του Πειραιά, αλυσίδα παραγωγής, εργατικοί αγώνες, οικογένεια Καρέλα, Εθνικός, κουρτίνες και υφάσματα για ευρεία κατανάλωση μιας μικροαστικής τάξης που προσπαθεί με το λευκό να κρύψει το συνήθως μαύρο και ενίοτε γκρίζο μιας ζωής που περνά από μεσοπολεμική κρίση, κατοχή, εμφύλιο, χούντα, μεταπολιτευτικές ελπίδες, απογοητεύσεις της «Αλλαγής»… Βηρυτός, το άλλοτε Παρίσι της Ανατολής, Φατάχ, Σάμπρα και Σατίλα, Μαρωνίτες, Σουνίτες, Δρούζοι, πολιτοφυλακές, παγιδευμένα αυτοκίνητα, γειτονιές χωρισμένες, Χεζμπολά, ισραηλινοί βομβαρδισμοί, με τις πολύχρωμες κουρτίνες των πολυτελών ξενοδοχείων να προσπαθούν να κρύψουν την απόγνωση επιλογών, αυταπατών, μίσους, ανέχειας, πλουτισμού, οραμάτων και διαψεύσεων… περιοχή Τσαλαβούτα, Περιστέρι, δίπλα στο ποτάμι που δεν υπάρχει πια, τώρα η άσφαλτος μεταφέρει εμπορεύματα, αυτοκίνητα, μηχανές, φορτηγά, το παν στον ύστερο καπιταλισμό η κυκλοφορία και μάλιστα όσον το δυνατόν ταχύτερη, τηλεοπτικά στούντιο, αποθήκη χονδρεμπορίου βιβλίων, μικρές βιοτεχνίες ενίοτε και μεταναστών που μικροαστικοποιούνται με γοργούς ρυθμούς, αυθαίρετα τώρα πια νομιμοποιημένα μιας εργατικής τάξης άλλοτε περήφανης, συγκρουσιακής και τώρα καθισμένης στην τηλεόραση να περιμένει κάποιους άλλους (ποιους άραγε;) να βγάλουν το φίδι από την τρύπα… Βίλα Ιόλα, υψηλή τέχνη και αρχαιοελληνικό μεγαλείο, ένας πλάνητας, sui generis ατζέντης, που παίζει στο χρηματιστήριο της τέχνης ακριβώς την εποχή κατά την οποία η τέχνη γίνεται μαζικό προϊόν και μπαίνει στα σπίτια μιας μεσαίας τάξης καθαρής, υγιούς, χαρούμενης, που δεν διστάζει από τη μια πλευρά να αρπάζει και να ιδιοποιείται όποτε της δίνεται ευκαιρία οτιδήποτε θεωρεί πολύτιμο, ενώ από την άλλη κραυγάζει για τα λεηλατημένα μάρμαρα της κάθε άλλο παρά δικής της αρχαιότητας… Οι κουρτίνες κρύβουν ένα φτωχικό μέσα που το φωτίζει η τηλεόραση, από ένα σκουριασμένο και σκονισμένο έξω που το διαπερνούν τα γαυγίσματα των αδέσποτων σκύλων, τα ουρλιαχτά των απεγνωσμένων παιδιών, οι κόρνες των αυτοκινήτων, οι ήχοι των κινητών τηλεφώνων, το βουητό της λεωφόρου και των κλιματιστικών… Ο πόλεμος της αλλαγής παραγωγικού μοντέλου χάθηκε για μια ακόμη φορά προς όφελος των αφεντικών, ο μεταφορντισμός της ευελιξίας και της επισφάλειας κυριαρχεί στην ελληνική παραγωγική διαδικασία, η «ψωροκώσταινα» που εκμεταλλεύεται χιλιάδες μετανάστες, που επενδύει στα βαλκάνια, εκεί φτιάχνει τώρα πια τα μεγάλα εργοστάσια, αρκετά «παράδοξα» όχι στο βομβαρδισμένο και χάσκων Σαράγεβο, ποιος θυμάται τον εργοστασιακό συνδικαλισμό της δεκαετίας του ’70, ίσως ούτε η γερασμένη άκρα αριστερά, στον Πειραιά κυριαρχεί τώρα πια το λιμάνι με τον τουρισμό του, τα κότερα, τις high class ψαροταβέρνες, μόνο στο Πέραμα οι δολοφονίες των εργατών στο βωμό του φθηνού κόστους θυμίζουν πως ναι, υπάρχει ακόμη εκμετάλλευση και υπεραξία, ενώ στην Τσαλαβούτα το σημερινό πρότυπο είναι η αειθαλής «ντίβα» γεμάτη πλαστικό που η φωτογραφία της «κοσμεί» την είσοδο των στούντιο του Extra Channel, ο «Απόλλων» που διακινεί σαν ο ήρεμος θεός της τάξης το εμπόρευμα βιβλίο, οι μικρές βιοτεχνίες που οι ιδιοκτήτες τους ονειρεύονται το νέο Πόρσε Καγιέν και οι μετανάστες δούλοι τους το παιχνίδι κρίκετ του κυριακάτικου απογεύματος στο αυτοσχέδιο γήπεδό τους μέσα στα σκουπίδια, οι σχιζοειδείς έλληνες προλετάριοι του 21ου αιώνα που δείχνουν με υπερηφάνεια αλλά και με άγχος τις πιστωτικές κάρτες, ενώ άλλοτε κράδαιναν με τιμή αλλά και φόβο τη συνδικαλιστική ή την κομματική ταυτότητα, τα μικρά διάφανα πάρκα που τα ελάχιστα δέντρα τους περιβάλλονται από τσιμέντο, αυτό το ίδιο τσιμέντο που επιβλητικό, ανίκητο, αποτελεί το βασικό και αδιαφιλονίκητο υλικό των μοντέρνων Παρθενώνων της μητρόπολης Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικής, με το μάρμαρο να δεσπόζει πλέον μόνο σε μέρη όπως η εγκαταλειμμένη και ρημαγμένη βίλα ενός τον οποίο πολλοί λοιδορούσαν όταν ζούσε αλλά έσπευσαν να καρπωθούν τη συλλογή του από έργα τέχνης και όχι μόνο τη στιγμή του θανάτου του, κακέκτυπα πειρατών που τουλάχιστον για τον εφήμερο πλούτο τους έπαιζαν το κεφάλι τους… Και ενώ τα καλάσνικωφ της Χεζμπολά υψώνονται στον αέρα, οι σύριοι πράκτορες, οι παλαιστίνιοι καμικάζι, οι νομιμόφρονες στρατιωτικοί, οι ισραηλινοί κομάντος, οι λιβανέζοι επιχειρηματίες, οι μουσουλμάνοι, οι χριστιανοί και οι άθεοι, κάνουν περατζάδα στο λιμάνι της Βηρυτού, περιμένοντας τη νέα σπίθα, τη νέα έκρηξη, τη νέα τρύπα… Υπάρχουν πάντοτε οι κουρτίνες που τραβιούνται για να κρύψουν ένα βλέμμα, ένα φως, μια ελπίδα, μια απογοήτευση, μια εγκατάλειψη, μια άρνηση, μια κατάφαση, μια επιλογή, μια ήττα… Είτε οι κουρτίνες είναι του «Αιγαίον» που κλείνει, είτε του πολυτελούς ξενοδοχείου της Βηρυτού που γκρεμίζεται, είτε του διώροφου στην Τσαλαβούτα που απλώς ανασαίνει, είτε ενός αρχοντικού που περιμένει να ενταχθεί στον κερδοσκοπικό κύκλο της αγοράς ακινήτων, οι άνθρωποι που τις βάζουν ή τις βγάζουν, τις ανοίγουν ή τις κλείνουν, τις σκίζουν ή τις ισιώνουν, τις καθαρίζουν ή τις βρωμίζουν, τελετουργικά, ρυθμικά, νωχελικά, βιαστικά, είτε σ’ αυτή ή σε κάποια άλλη γλώσσα, κάποια στιγμή καταλαβαίνουν πως τελικά η «ζωή δεν είναι απλώς έκθεση, μωρό μου…»
Ταξιαρχία Verpeilt
Για την αντιγραφή από την Άννα Τσουλούφη-Λάγιου
***************************************************
***************************************************
Black Cloth (from the Eyes to the Throat and my Belly)
The main point of my intervention Overlay and Display, in Marwa Arsanios’ work is the idea of recuperating and re-appropriating the removed curtains from Carlton Hotel, and using them both as actual and symbolic limit between private and public space, as well as a modernization artifacts characterizing modern monuments of the two Mediterranean cities.I photograph three different locations around the city of Athens, which in my opinion, are directly connected to the curtains, each one of them in its own special way: the textile factory of AIGAION in Phaliro (an original place of manufacturing curtains, and now days an industrial modern monument), the Alexandros Iolas Vila located at Agia Paraskeyi (another modern monument mostly in the same concept as Carlton Hotel, representing luxury and reach bourgeois life, being the “modern Parthenon” a symbol of modern art as well), the Tsalavouta field (an empty field and free, green space, which while being private according to low, is in use by the locals as n open space) located in the ex industrial area at Peristeri, now novo residential area. Although the curtains overlay by their nature, in this case reveal the transforming identity of the three different city areas of Athens, reenacting these three locations, emphasizing their specificities.The sculptural installation Mad Anger! Black Cloth (from the Eyes to the Throat and my Belly), is an abstract work of art exhibited at the indoor space, which accompanies Marwa Arsanios’ animation “I 've heard stories I - Nora Says”, about the cruel murder that happened at Carlton hotel.This sculptural installation may be the metaphor of the sexual energy that explodes inside us and can drive us either mad or insane and illogical in any case. Translated it may be ending up to be the representation of a stream, an ejaculation, Alice’s pool of tears in some other Wonderland, or just simply of an inner wild flow of energy that comes out in such cases.The point to this whole process to connect the idea of cannibalism and eating has been in the tryout to “consume” and reappropriate a completely new type of material, another body (of work) without the knowledge of its special characteristics. I throughout and consume again and again the material metaphorically by activating a place each time.
Note: the action that takes place in Iolas’ Vila is for the purpose and within the frame of the activities of the Filoppapou Team which I am member, which is activated on the issue Iolas since one year now.
The photographs accompany the delirious text of the Verpeilt Brigate:
The abandoned factories, the bombed buildings, the small industries, the arbitrative houses, the storage houses, the TV studios, the looted villas… In that Piraeus of the flourishing industrial era till the end of the 80s, to this Beirut fragmented from the civil war and the conflict of Hezbollah against the Israeli intruder, to Peristeri, next to the ex river Kifisos and now days highway, to Agia Parsaskeyi, suburb of the upcoming middle class of the 80s and 90s… The relics of the deindustrialization, of battles, of the petite-bourgeois dream, of the art delirium… windows that gape, iron particles that bulge, armed cement, graffiti, dry trees, dust, dirt, people and machinery coming up and down tensed… Textile Industry “Aigaion”, since 1924 one of Piraeus “prides”, chain production, workers’ struggles, Karelas family, football team Ethnikos, curtains and textile for the everyday use of a low class tryout to hide with the white (clothing) that usual black and sometimes that grey of a life that passes through a middle war era crisis, occupation, civil war, dictatorship, meta-political hope, disappointment about the era of “Change”… Beirut, the once upon a time Paris of the east, Fatah, Sambra and Satilla, Maronites, Sunnites, Druses, militia, trapped cars, neighborhoods split, Hezbollah, Israeli bombing, with those colorful curtains in luxurious hotels trying to hide that despair of choices, of hallucinations, of hatred, of poorness, of richness, of visions and belies… Tsalavouta area, Peristeri, lying next to the river that doesn’t exist anymore, now the asphalt transports merchandise, cars, motors, long vehicles, above all in late capitalism the traffic and "the faster the better", TV studios, heavy merchandise storage houses with books, family industries sometimes even initiated from immigrants who become very fast petite-bourgeois, arbitrative houses of a past era now legal homes of the workers’ class once upon a time proud and conflicting now sited in front of a TV waiting for someone else (who could that be, I wonder) to make the brave movement… Iolas’ villa, high class art and ancient Greek lordliness, a rambler, sui generis agent of art, who gambles in the art-bourse exactly the time when art becomes a mass product and enters the homes of a middle class clean, safe and sound, healthy, happy that doesn’t hesitate from the one side to grab and make private whenever the chance is given whatever believes is valuable, whereas on the other hand shouts out loud for the looted marbles of a far from being ancient tradition of hers… The curtains hiding a poor inside lighted from the TV apparatus, from a rusted and dusty outside that is penetrated by the barks of stray dogs, the howls of desperate kids, the horns of cars, the sounds of mobile phones, the brool of the street and of the air conditioning… The war for changing product motif is lost for once more for the sake of the bosses, postfordism of flexibility and precarity dominates the Greek production process, the “psorokostaina” (a metaphor used for Greece, using the concept of a poor lady) which takes advantage of thousands immigrants, which invests in the Balkan, there she makes now the big factories and textile industries, “bizarre” enough not to the bombed and gaped Sarajevo, who remembers the industrial syndicalism of the 70s, not even maybe the old extra left wing, in Piraeus dominates the harbor with its tourism, the yachts, the high class fish-taverns, only at Perama the workers’ assassinations in the altar of low cost remind that yes!, there is still exploitation and surplus value, while in Tsalavouta the today’s model is the evergreen diva full of plastic which picture “decorates” the entrance of the Extra Channel studio, Apollo handles like the quiet god of order the book merchandise, the minor industries whose bosses dream of Porse Cayenne and the immigrants-slaves their every Sunday evening Cricket game on their self-made field among garbage, the schizoid Greeks proletarians of the 21st century show with pride but also with angst their credit cards, while in other times would brandish in honor together with fear their syndicalistic card or their political party id, the small transparent parks whose few trees are surrounded with cement, that same one which dominative, never defeated, consists the fundamental and the incontestable material of modern Parthenons of the Metropolis of Athens, of Piraeus, of Attica, with its marble to overtop only in places like the ravaged Iolas’ villa the same one who many put dirt on his name while being alive but harried up to profit from his art collection not only at the moment of his death, bad pirate futures who at least for their ephemeral wealth would put their head under the knife… And while the Kalashnikovs of Hezbollah are risen on the air, the Syrian agents, Palestinian Kamikazes, loyal soldiers and officers, the Israeli commandos, Lebanese entrepreneurs, Muslims, Christians and atheists, hang around the Beirut harbor, waiting for a new sparkle, the next explosion, the new hole… There are always there some curtains which are removed to hide a gaze, some light, a hope, despair, abundance, a negation, an affirmation, a choice, a defeat… Either the curtains come from the “Aigaion” textile industry that closes down, or from the luxurious hotel in Beirut that is about to be dismantled, or from the house at Tsalavouta which is just breathing, or they come from a villa which is waiting to be in the circle of the real estate speculation, people who put them on or off, open or close them, tear them apart or straighten them out, clean or make them dirty, ritually, in a rhythm, lazy, in a rush, in this on in another language, at some moment finally will understand that “life isn’t just a show, babe…”
Note: the action that takes place in Iolas’ Vila is for the purpose and within the frame of the activities of the Filoppapou Team which I am member, which is activated on the issue Iolas since one year now.
The photographs accompany the delirious text of the Verpeilt Brigate:
The abandoned factories, the bombed buildings, the small industries, the arbitrative houses, the storage houses, the TV studios, the looted villas… In that Piraeus of the flourishing industrial era till the end of the 80s, to this Beirut fragmented from the civil war and the conflict of Hezbollah against the Israeli intruder, to Peristeri, next to the ex river Kifisos and now days highway, to Agia Parsaskeyi, suburb of the upcoming middle class of the 80s and 90s… The relics of the deindustrialization, of battles, of the petite-bourgeois dream, of the art delirium… windows that gape, iron particles that bulge, armed cement, graffiti, dry trees, dust, dirt, people and machinery coming up and down tensed… Textile Industry “Aigaion”, since 1924 one of Piraeus “prides”, chain production, workers’ struggles, Karelas family, football team Ethnikos, curtains and textile for the everyday use of a low class tryout to hide with the white (clothing) that usual black and sometimes that grey of a life that passes through a middle war era crisis, occupation, civil war, dictatorship, meta-political hope, disappointment about the era of “Change”… Beirut, the once upon a time Paris of the east, Fatah, Sambra and Satilla, Maronites, Sunnites, Druses, militia, trapped cars, neighborhoods split, Hezbollah, Israeli bombing, with those colorful curtains in luxurious hotels trying to hide that despair of choices, of hallucinations, of hatred, of poorness, of richness, of visions and belies… Tsalavouta area, Peristeri, lying next to the river that doesn’t exist anymore, now the asphalt transports merchandise, cars, motors, long vehicles, above all in late capitalism the traffic and "the faster the better", TV studios, heavy merchandise storage houses with books, family industries sometimes even initiated from immigrants who become very fast petite-bourgeois, arbitrative houses of a past era now legal homes of the workers’ class once upon a time proud and conflicting now sited in front of a TV waiting for someone else (who could that be, I wonder) to make the brave movement… Iolas’ villa, high class art and ancient Greek lordliness, a rambler, sui generis agent of art, who gambles in the art-bourse exactly the time when art becomes a mass product and enters the homes of a middle class clean, safe and sound, healthy, happy that doesn’t hesitate from the one side to grab and make private whenever the chance is given whatever believes is valuable, whereas on the other hand shouts out loud for the looted marbles of a far from being ancient tradition of hers… The curtains hiding a poor inside lighted from the TV apparatus, from a rusted and dusty outside that is penetrated by the barks of stray dogs, the howls of desperate kids, the horns of cars, the sounds of mobile phones, the brool of the street and of the air conditioning… The war for changing product motif is lost for once more for the sake of the bosses, postfordism of flexibility and precarity dominates the Greek production process, the “psorokostaina” (a metaphor used for Greece, using the concept of a poor lady) which takes advantage of thousands immigrants, which invests in the Balkan, there she makes now the big factories and textile industries, “bizarre” enough not to the bombed and gaped Sarajevo, who remembers the industrial syndicalism of the 70s, not even maybe the old extra left wing, in Piraeus dominates the harbor with its tourism, the yachts, the high class fish-taverns, only at Perama the workers’ assassinations in the altar of low cost remind that yes!, there is still exploitation and surplus value, while in Tsalavouta the today’s model is the evergreen diva full of plastic which picture “decorates” the entrance of the Extra Channel studio, Apollo handles like the quiet god of order the book merchandise, the minor industries whose bosses dream of Porse Cayenne and the immigrants-slaves their every Sunday evening Cricket game on their self-made field among garbage, the schizoid Greeks proletarians of the 21st century show with pride but also with angst their credit cards, while in other times would brandish in honor together with fear their syndicalistic card or their political party id, the small transparent parks whose few trees are surrounded with cement, that same one which dominative, never defeated, consists the fundamental and the incontestable material of modern Parthenons of the Metropolis of Athens, of Piraeus, of Attica, with its marble to overtop only in places like the ravaged Iolas’ villa the same one who many put dirt on his name while being alive but harried up to profit from his art collection not only at the moment of his death, bad pirate futures who at least for their ephemeral wealth would put their head under the knife… And while the Kalashnikovs of Hezbollah are risen on the air, the Syrian agents, Palestinian Kamikazes, loyal soldiers and officers, the Israeli commandos, Lebanese entrepreneurs, Muslims, Christians and atheists, hang around the Beirut harbor, waiting for a new sparkle, the next explosion, the new hole… There are always there some curtains which are removed to hide a gaze, some light, a hope, despair, abundance, a negation, an affirmation, a choice, a defeat… Either the curtains come from the “Aigaion” textile industry that closes down, or from the luxurious hotel in Beirut that is about to be dismantled, or from the house at Tsalavouta which is just breathing, or they come from a villa which is waiting to be in the circle of the real estate speculation, people who put them on or off, open or close them, tear them apart or straighten them out, clean or make them dirty, ritually, in a rhythm, lazy, in a rush, in this on in another language, at some moment finally will understand that “life isn’t just a show, babe…”
Brigade Verpeilt
And for the copy by Anna Tsouloufi-Lagiou
*****************************************
No comments:
Post a Comment